Niniejszy temat został wywołany na forum StackOverflow.Com gdzie padło pytanie o sens niniejszego kodu (który tutaj został lekko zmodyfikowany dla celów prezentacyjnych):
Na pierwszy rzut oka w istocie- jaki jest sens sprawdzać czy dany wiersz jest ukryty skoro chcemy i tak ostatecznie odkryć wszystkie dziesięć tysięcy wierszy. Wystarczy przecież wykonać poniższą pętlę:
Otóż pierwszy zapis jest bardzo uzasadniony i ma swoją wyraźną przewagę nad pętlą drugą (choć efekt ostatecznie będzie na 100% identyczny). Porównawczo wygląda to następująco (dla identycznych parametrów środowiska, w którym wykonany został test dla każdego wariantu):
1. pętla pierwsza, wszystkie wiersze były uprzednio odkryte- czas wykonania- 0.2 sek
2. pętla druga, wszystkie wiersze były uprzednio odkryte- czas wykonania- 13.1 sek
3. pętla pierwsza, wszystkie wiersze były uprzednio ukryte- czas wykonania- 15.6 sek
Z czego wynikają różnice. Zasadniczo z prostego założenia, zgodnie z którym odczyt właściwości odbywa się szybciej niż jej ustawienie. Jeżeli istnieje uzasadnienie, że większość elementów (tu: wierszy) może nie wymagać ustawiania właściwości (tu: odkrywania) to warto uprzednio sprawdzić bieżący stan danej właściwości (tu: czy wiersz jest ukryty czy odkryty). Zasadę tę warto stosować do wszystkich właściwości o ile pracujemy na relatywnie dużej kolekcji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz